روزگاریست تا سخن از توطئه، دست انگلیس، صهیونیسم جهانی و نظایر این به میان می آید مدعیان روشنفکری و آنانکه به نحوی از انحاء در دایره روشنفکری قرار گرفته و هدفی جز گسست از سنت و ورود به دروازه مدرنیته را در ذهن نمی پروراند با دستاویز قرار دادن تئوری "توهم توطئه"(که خود بیش از هر کس دیگر گرفتار آن هستند)مدعیان وجود توطئه را محکوم به کج فهمی از تفسیر پدیده های داخلی و بین المللی می نمایند. سخن راندن از وجود توطئه گران جهانی به طور ویژه در محافل آکادمیک همواره مورد نکوهش از جانب اساتیدی که غالبا در فضای حکومت پوزیتیویسم و تجربه گرایی بر عرصه علمی غرب آموزش دیده اند قرار گرفته و می گیرد.

روزگاریست تا سخن از توطئه، دست انگلیس، صهیونیسم جهانی و  نظایر این به میان می آید مدعیان روشنفکری و هرآنکه به نحوی از انحاء  در دایره روشنفکری قرار گرفته و  هدفی جز  گسست از سنت[1] و ورود به دروازه  مدرنیته را در ذهن نمی پروراند با دستاویز قرار دادن  تئوری  "توهم توطئه" که خودشان بیش از هر کس دیگر گرفتار آن هستند[2]  مدعیان وجود توطئه را محکوم به کج فهمی از تفسیر پدیده های داخلی و بین المللی می نمایند. سخن راندن از  وجود توطئه گران  جهانی که برای تمام سیاستهای جهانی تا بدانجا که امکانات و توانشان اجازه می دهد برنامه ریزی میکنند [3] متاسفانه در دوران بعد از انقلاب اسلامی و به شکل خاص  در محافل آکادمیک(که کارویژه ای جز نقد و موشکافی پدیده ها ندارد) همواره مورد نکوهش اساتیدی که غالبا در فضای حکومت پوزیتیویسم و تجربه گرایی بر عرصه علمی غرب آموزش دیده اند قرار  گرفته و می گیرد. در این شرایط خفقان علمی که ترویج سکیولاریسم  سرآمد دیگر آموزه ها به ویژه آموزه های اسلامیست مجالی باقی نمی ماند تا سخن از توطئه انگلیس، صهیونیست و . . . به میان آورد.

اما چرا و با کدامین تکیه گاه اینگونه بر نظریه وجود توطئه در بسیاری از پدیده های جهانی و داخلی به ویژه در کشورهای جنوب تاخته میشود؟

برای پرداخت به این موضوع در ابتدای امر یاد صحبت استاد برجسته روابط بین الملل دانشگاه تهران  می افتم.[4]  ایشان می گفت: «در سده های 16 میلادی و حتی قبلتر از آن و شاید از زمانی که بشر پای به دروازه های تمدن گذارد و ظالم و مظلوم به دلایل گوناگون از جمله اقتضائات زندگی طبیعی شکل گرفت[5] عده ای  از مردم  برای کسب منافع بیشتر برای خود که در گرو  چپاول دیگران و دست یافتن به ملک، مال و ناموس آنها بود، برنامه می ریختند. آن روزگار که نه رسانه ای بود، نه هواپیمایی و نه ...، بریتانیای خبیث[6]  و دیگر دول استعمارگر در قالب تشکلهای فراماسونری[7] که نتایج اقدامات خیانتکارانه شان در تاریخ ملت ایران و تمامی ملل جنوب  به ویژه ملل اسلامی ثبت و ضبط گردیده است در قالب طرحهای گوناگون سیاست جهانی را در راستای اهداف خود و هم پیمانانش به پیش می برد، لکن امروز و در دورانی که فن آوری ارتباطات حرف اول و آخر را در سپهر سیاست بین الملل می زند چگونه نمی توان سخن از بیلدربرگ[8] و تشکلهایی مشابه  که به عنوان تصمیم گیرندگان سیاست جهانی شناخته شده اند به میان آورد.

قرار داد وستفالی چه بود؟[9] . نتیجه اش چه شد؟. مگر نه آنکه این قرارداد نتیجه جنگهای خونین 30 ساله ملل اروپایی به بهانه های مذهبی و نبرد مابین طرفداران کاتولیسیسم و پروتستانتیسم[10] بود برای ورود به دوران جدید؟، مگر نه آنکه آن کاتولیسیسم به عنوان داعیه دار طرفداری از سنت مسیح سنتی که به شکل اسفباری منحرف گردیده بود در برابر طرفداران نواندیش گر ایی که تحت عنوان مکتب پروتستانتیسم و در اطراف مارتین لوتر[11]شکل گرفته بودند نتیجه اش تفکیک امت مسیح شد، لازم به توضیح نیست که  این تفکیک بیشتر از هر قومی به نفع ملت یهود بود که همواره و در طول دوران تاریخ به دلایل تفکرات انحرافی و دگم خود[12] با همه سرستیز داشت. آیا نمیتوان وستفالی و جنگهایی که نتیجه اش شد وستفالی را هم توطئه دانست؟. بر فرض که وستفالی رویدادی طبیعی بوده است، چرا دول نوپای غربی که به اذعان بسیاری؛ از جمله نظریه پردازان و اندیشمندان غربی تحت تاثیر و تسلط صهیونیسم جهانی هستند [13] با استفاده از ابزار گوناگون امت اسلامی محمد که همواره اصلی ترین دشمن صهیونیست[14] بوده است را طی کمتر از دوقرن به دولتهایی کوچکی که توانایی هیچ کاری را به تنهایی نداشته باشند تقسیم کردند و هنوز که هنوز است بر این کار اصرار می ورزند.[15]

انقلاب اسلامی ایران پیروز شد و  خمینی کبیر در برابر این توطئه  که برای نابودی کامل و مستحیل نمودن امت اسلام  در تمدن غرب پی ریزی شده بود ایستاد. نظریه پردازان غربی برای تقابل با انقلاب ایران که در روزگار حاکمیت بلامنازع دو گفتمان لیبرالیسم و کمونیسم (که هر دو در طرد مذهب اشتراک داشتند)، گفتمان الهی-مذهبی را  در قالب نظریه ولایت فقیه دوباره مطرح نمود، حرکتی تئوریک  را آغاز نموده و طرحی نو  درانداختند[16] و اسلام  به عنوان تنها مکتبی که به تعبیر خود غربیها [17]  توانایی ایستادن در برابر تمدن غرب[18] را داشت مورد هجمه های گوناگون قرار گرفت.

از آن روزگار که در مملکت اسلامی ایران، در سر کلاسهای درس و حتی در کوچه و پس کوچه ها به نام منافع ملی  تنها رهیافت برای رهایی از چنگال فلاکت و بدبختی در آموزه های امثال هابز، مورگنتا، والتز و دیگر نظریه پردازان رئالیست، نورئالیست  و  لیبرالیسم  به خورد ملت د اده شد  و چراغ هدایت مملکت اسلامی ایران تنها در گرو منافع ملتی که در محدوده سرزمینی "گربه ملوس خاورمیانه" ترسیم شد، فریادهای محمد رسول الله و اولاد پاکش که اتحاد امت اسلام را همواره بر تمام امور اولویت می دادند و تحت هیچ شرایطی در تاریخ مکتوم نگردیده بود به نام اسلام و به نام مردم و به نام "اصلاحات برای ملت ایران" به فراموشی سپرده شد. هابز و ماکیاولی در اندیشه و مورگنتا و والتز در عمل خدایگان سیاستگذاران سیاست خارجی  وحتی به تعبیری داخلی شدند. مورگنتا مشهورترین نظریه پرداز واقعگرایی کلاسیک[19] در حوزه علم روابط بین الملل و سیاست خارجی به تبعیت از افرادی چون توسیدید، ماکیاولی و . . . با تعریف خود از منافع ملی هرگونه اقدام برای دست یافتن به منافع ملی را توجیه نموده و ریشه مفاهیمی نظیر امت را از دایره مفاهیم مقبول در حوزه سیاست خارجی خارج می سازد.

اما امروز  به تعبیر رهبر انقلاب امت اسلام هشیار شده است. نتیجه این هشیاری  در مصر، تونس و اکثر کشورهای اسلامی  تجلی یافته است. امت اسلام و به ویژه  ملت ایران به عنوان ام القرای جهان اسلام که سنگینترین وظیفه بر دوش آن گذارده شده است باید با هشیاری ضمن خنثی نمودن توطئه بیگانگان، با پاسداشت حرکت اصیل اسلامی که اغاز گردیده است از تغییر مسیر این تحولات به بیراهه ای  که مشروطه رفت جلوگیری نمایند. دولتهای غربی به ویژه انگلیس و ایالات متحده نشان داده اند که در به انحراف کشاندن چنین حرکتهایی زبردست و خبره هستند.

در سالروز انقلاب اسلامی ایران که از قضای روزگار و شاید به تعبیر صحیحتر بنا به سنت و توفیق الهی با تحولات روی داده در کشورهای اسلامی خاورمیانه مقارن گشته است وظیفه شرعی هر مرد و زن مسلمان است که فارغ از اینکه در چه دسته و حزبی قرار میگیرد فریاد اسلام  خواهی و پیروی از سنت محمد را در گستره وسیع "امت محمد" فریاد کشد.