آفتاب صبحدم، سنگ مزارغربتت
اى زمین و آسمان سوگوار غربتت
اى گریبان خزان، چاک از بهارغربتت
بر جبین فصل‏ها هر یک نشان داغ توستاین روزها، آسمان مدینه دیگر بار، در پس غروب غم، کز کرده است. بقیع، دوباره سیاه پوشیده است. و باز زخمی عمیق بر جگر شیعه. این بار، پنجمین ناخدای کشتی ایمان، او که دریا دریا علم، از سینه ‏اش جاری بود و واژه واژه عشق، از نگاهش سرازیر، او که از کلامش وحی می‏جوشید و از زبانش باران حدیث می‏بارید، چهره در خاک کشیده است؛ مظلوم و غریب .