جهان هستی که بُعد مادی دارد، دارای مظاهر و مصادیقی است که فرزندان و مال و منالی که انسان‌ها می‌اندوزند بخشی از آن است  .انسان باید به عشق فرزند، تولید مثل کند تا نسل بشر نابود نشود، چنان که باید به فرزند خود دل بندد که وی را بزرگ کند و تمام تلاش خود را برای رشد او به کار بسته، سختی‌ها را به جان بخرد. چنان که باید برای زندگی و ادامه حیات نیز تلاش کند و ثروت به دست آورد تا جهان سیر تکاملی خود را بپیماید؛ زیرا بقا و قوام جهان به انسان و مال و ثروت بستگی دارد و اگر این دو نباشد، تداوم جهان ناممکن خواهد بود. به همین دلیل خداوند مال و فرزند را دل و چشم انسانها زیبا و دوست‌داشتنی قرار داده و این گونه بیان کرده است  :

(المال و البنون زین? الحیا? الدنیا)؛ مال و فرزند از زینت‌ها جهان مادی هستند. همچنین برای اینکه آخرت را فراموش نکند و بداند که زیباتر از آن هم وجود دارد در ادامه آن می‌فرماید: (و الباقیات الصّالحات خیر عند ربّک...)؛ (مال و فرزند، بی‌دوام و ناپایدارند؛) اما اعمال شایسته نزد خداوند بهتر و دوست‌داشتنی‌ترند.

 یعنی مال و فرزند فقط برای ادامه نسل و بقای جهان هستند؛ ولی اعمال صالح برای جهان دیگر زیبایند، بنابراین از اهمیت بیشتری برخوردار هستند.(و ما اوتیتم من شیء فمتاع الحیو? الدنیا و زینتها)؛ آن چه از مظاهر دنیا به شما دادیم فقط برای دنیا و زیبایی آن است (همیشگی نیست).