قرآن کریم زیبایی جهان را نشان از زیبایی خداوند می‌داند، خداوند، جهان را زیبا و دلنشین آفرید، روی زمین را با زیبایی‌های دلربا و آسمان را نیز با ستارگان زیبا ساخت. استفاده از زیبایی‌های این جهان، حق انسان است و نباید خود را از آن محروم سازد  .اگر انسان از این زیبایی‌ها به شکل نامطلبوب استفاده کند و زیبایی‌ها وسیله‌ای برای گمراهی بندگان و فراموشی خدا و جهان آخرت شود، موضوع تغییر کرده، شکل منفی به خود می‌گیرد؛ مانند آن چه در آیات زیر آمده است :   

 (زیّن للناس حبّ الشهوات...)؛ برای مردم شهوت‌ها و ثروت‌های مادی، زیبا و دلربا شده است.( و اذ زیّن لهم الشیطان اعمالهم)؛ شیطان کارهای بدشان را برای آنها زیبا جلوه می‌دهد.( زیّن للذین کفروا الحیا? الدنیا)؛ دنیا برای کفار _ که به قیامت اعتقاد ندارند_ زیبا جلوه کرده است (زیرا از زندگی زیباتر آن عالم بی‌خبرند).(کذلک زیّن للمسرفین ما کانوا یعملون)؛ برای اسرافکاران، اعمال[ناپسند]شان زیبا جلوه کرده است. (و کذلک زیّن لفرعون سوء عمله و صّد عن السبیل)؛ کارهای ناپسند فرعون در نظرش زیبا جلوه کرده بود و به همین دلیل از راه خدا باز ماند.

آیات دیگری نیز وجود دارد که همه حکایت از سوء استفاده منحرف‌شدگان، از زیبایی‌های زندگی دارد که به جای بهره‌گیری در جهت صحیح، به بیراهه رفته‌اند چنان که قارون از ثروت خود در جهت نابودی خود استفاده کرد. باید به زیبایی‌های دنیا به عنوان وسیله رسیدن به جهان زیبای آخرت نگاه کرد نه به عنوان هدف اصلی و مقصد نهایی. آنچه در مورد کفار و منحرف‌شدگان نکوهش شده این است که آنان همه هدف و مقصد را همین جهان می‌دانند و از اصل و پایه، غلفت نموده‌اند.