آمده بود تا هسته‏هاى علم را بشکافد

سال‏ها ایستاده بود تا بالاترین شرافت هستى را به بشر عرضه کند و با شفقت بى مثال خویش، شرم آموختن را از رخسار انسانى که نمى‏داند، بشوید.

ایستاده بود تا به نفوذ چشم‏هاى امامت و ظرافت نگاه حکیمانه‏اش، هسته‏هاى علم را بشکافد و حقیقت را از درونى‏ترین لایه‏هاى ابهام بیرون کشد و ظاهر کند.

هیاهوى مجالس هشام چون کف روى آب، با نفس قدسى امام محمد باقر علیه‏السلام فرو مى‏نشست. آخر چه کسى مى‏توانست با امامى که چشمه‏هاى حکمت در اطراف او مى‏جوشید، به مناظره بنشیند؟

همه دانش عالمان دهر، قطرات ناچیزى بودند که در برابر دریا، قد علم مى‏کردند. هرکس او را فقط یک بار دیده بود، جز به این حقیقت نتوانست زبان بازکند که دریچه‏هاى روشنایى و دانایى را علم بى‏حساب امام به رویش گشوده و غبار جهل، به بیان شیواى او کنار رفته.

عجز هشام، به نهایت رسیده بود.  بار دیگر مجسمه باطلى دیگر، تمام اقتدار پوشالى خود را تنها در آن مى‏دید که حجت خدا را از میان بردارد...